December 2022, dat was me toch een maand. December is een tijd in de natuur die een periode van verstilling en reflectie inluidt. Toch ik begon aan december in volle toeren. De praktijk was nog nooit zo vol als op dit moment. Een geweldige ervaring, en een echte energy-boost-gever. Mooi om deze flow te ervaren van weken lang dagelijks Shiatsu en Ademwerk te mogen geven. Dit is wat ik wilde toen ik mijn baan bij de universiteit in augustus gedag zei: 100% in mijn eigen praktijk aan de bak.
Every crisis is an opportunity
Naast het runnen van een volle praktijk ging ik ook nog “even” verhuizen – de tweede keer dit jaar. Een verhuizing die ik enigszins had onderschat. Toch meer spullen dan ik dacht. En de dag nadat mijn vader en ik de enorme hoekbank met heel wat gepuf en gesteun eindelijk door het trappengat hadden weten te manoeuvreren, werd ik wakker met een verkrampte rug… Ja, ik was door mijn rug gegaan… De eerste keer in mijn leven… Juist nu in deze periode waarin de praktijk echt van de grond begon te komen. Blijkbaar was ik over een grens gegaan en mijn lichaam wond er geen doekjes om. Toegegeven, het afgelopen jaar heb ik – ondanks de fysieke en emotionele tegenslagen – wellicht te ‘hard mijn best’ gedaan om KIEM Praktijk neer te zetten.
Gelukkig is het belangrijk om tijdens het geven van Shiatsu je rug goed recht te houden. Dus ik kon verder werken. Maar buiten de werkuren om nam ik rust, veel rust. Het beoefenen van Yoga Nidra en TRE (tension and trauma release exercises) werd het nieuwe devies. Hiermee werd, in feite, het begin van mijn verstilling en reflectie ingeluid. Every crisis is an opportunity. Gedurende een week nam de verkramping in mijn rug af, en na ongeveer 1,5 week was ik weer pijnvrij. Mooi op tijd voor de 3-daagse Vipassana stilteretraite, waarbij ik iedere dag zo’n 10 uur zittend op een kussen zou spenderen.
comfortabel met en in de stilte
Sinds een vriendin mij in oktober inspireerde om me in te schrijven voor deze retraite – die plaatsvond in de week vóór Kerst – snakte ik ernaar. Hoewel ik zo druk was (geweest), of beter gezegd, juist omdat, had ik een enorme behoefte aan stilte. Toch als een weekend zonder plannen naderde, kreeg ik het Spaans benauwd. Het idee aan de stilte maakte me onrustig. Terwijl ik van mezelf weet dat ik voorheen goed alleen kon zijn. Maar gaandeweg dit jaar was ik die kwaliteit uit het oog verloren. Daarom dat ik mezelf voor dit najaar de intentie stelde: “Ik ben comfortabel met en in de stilte”.
De dag voor de stilteretraite diende de weerstand zich aan. “Hmmm, was dit wel zo’n goed idee? Wil ik dit wel echt?” Van dat soort weerbarstige gedachtes. De eerste dag van de retraite bleek dan ook een heuse uitdaging. Het voelde alsof aan de noodrem was getrokken en mijn hoofd had moeite met de vertraging en het gebrek aan afleiding. Alle gedachtes werden gedacht en passeerden de revue. Het verleden, het nu en de toekomst werden gereflecteerd, geanalyseerd en gepland.
Pas op dag twee begon ik te zakken. In mijn hoofd werd het rustiger en stiller. En op een gegeven moment zat ik in een meditatie waarin ik voelde dat mijn intentie was verwezenlijkt: in dat moment was ik comfortabel met en in de stilte. Ik kon zitten zijn in stilte. NB beeld je bij het proces van mediteren aub geen vervolmaakte Boeddha voor. Een uur later zat ik namelijk weer te stuiteren op mijn kussen, omdat een oudere pijnlaag aan de oppervlakte kwam. Mediteren is een zuiveringsproces en geen gemakkelijke opgave. Meer dan de helft van de tijd was ik immers afgeleid door mijn eigen gedachten, pijn of ongemak. Dit hoort erbij. Het is iedere keer weer de opgave om met compassie aanwezig te zijn bij dat wat zich laat zien. Zodat je het kan doorvoelen, verwerken en daadwerkelijk loslaten.
Hoewel ik drie keer eerder tijdens een 10-daagse Vipassana heb gezeten* was dit de eerste keer dat ik me na afloop echt geïnspireerd voelde. Hoewel ik steeds op intellectueel gebied kon begrijpen dat dit mediteren goed voor me was, kwam ik iedere keer zoveel weerstand tegen. Ook ditmaal was er voldoende weerstand. Echter, op een dieper niveau begon ik ‘het’ te voelen, een dieper lijfelijk weten, omtrent de waarde van stilte én zitten zijn met mezelf.
Integratie en afronding 2022
De dag na de retraite bezocht ik collega ademcoach Julia Kloosterman voor een sessie. Dat voelde als een mooi moment om mijn 3-daagse te integreren. Nog nooit heb ik zo vol en zo diep geademd als tijdens deze sessie. Door de Vipassana stond ik zo dicht in contact met mijn lijf en gevoel:
MIJN ADEM VLOEIDE ZO KRACHTIG ALS EEN RIVIER EN VOELDE ZO WIJDS ALS DE OCEAAN.
Uiteindelijk stootte ik op een gevoel wat niet helemaal gevoeld wilde worden, een stuk weerstand. Ik gaf tegen mijn coach aan “dat er iets ‘uit wilde’ maar niet kwam”. En terwijl ik dat zei, voelde ik mijn innerlijke weten zeggen: “maar het is goed zoals het.” Een waarheid als een koe! Intellectueel kun je dat blijven roepen, maar het is het lijfelijk weten waarin de kracht schuilt. Vervolgens begon ik te lachen om dit simpele cliché, en verkeerde in een toestand van pure extase zoals ik die nog nooit eerder had gevoeld. Dit ontroerde me diep. Het is goed zoals is.
Dankzij de Vipassana en tijdens de integratie van de ademsessie heb ik 2022 mentaal en emotioneel weten af te ronden. Het was een bewogen jaar: knie kapot, relatie uit, twee keer verhuizen, uit loondienst én een praktijk opbouwen. Wow! Talking about ‘hard mijn best doen’ hè?! Haha! Deze mini-retraite heeft me zoveel gegeven. Dit was het grootste cadeau aan mezelf in 2022. Ik zocht de verstilling en vond die, en als toegave kreeg ik een groot stuk zelfinzicht en gevoel van empowerment cadeau.
Sinds de retraite zit ik dagelijks een halfuur in stilte, zijn met mezelf, met mijn adem, met de sensaties van mijn lijf, met compassie voor mezelf en de wereld. Een investering in mezelf #zelfzorg
Dit jaar had ik besloten om tussen Kerst en O&N de praktijk een aantal dagen open te houden, omdat ik de week vóór Kerst al vrij had. Voorheen was ik in deze week altijd vrij. Maar het leek me een mooi experiment om eens te ervaren. En toen het zover was voelde ik eerlijk gezegd de behoefte om die week ook in de verstilling door te brengen, omdat dit een natuurlijke periode is om je aan de stilte over te geven. Een les die ik zal meenemen naar de toekomst. Tijdens deze week wees een vriendin me nog op een mooi initiatief van Eva Driessen: Samen Zitten Zijn. En gelukkig kon ik in deze week nog twee van haar mooie Zoom-sessies samen in de verstilling bijwonen.
Om de ervaringen van december te vervolmaken was ik op vrijdag 30 december aanwezig bij een vuurcirkel van Earth Coach Joep. Tijdens deze vuurcirkel deed je een beroep op de transformerende kracht van het Vuur. Met wat salietakjes kon je wat achterlaten en met wat rozenblaadjes kon je iets aanroepen. Dit is was ik losliet en aantrok.
Aan het vuur gaf ik:
‘hard mijn best doen’.
Aan het vuur vroeg ik:
‘spelenderwijs mijn pad begaan.’
Ik wens je een afgerond 2022 zodat je vanuit je eigen (veer) kracht aan 2023 mag beginnen!
En nog een leuke tip: het gratis werkboek Jaarkompas 2022-2023.
Aho! Dennis
*En ik ga hier ook bekennen dat ik één poging niet heb afgemaakt. Ik ben drie keer aan een 10-daagse Vipassana begonnen, en heb er slechts twee uitgezeten. De tweede keer ben ik op dag vier weggaan. Waarom? Omdat ik er niet met juiste redenen zat. Ik was niet intrinsiek gemotiveerd. Ik wilde iets bewijzen aan de buitenwereld, aan de verwachtingen van anderen. Dat is nooit een goede reden om iets te doen. En zeker niet een dergelijk intensieve spirituele onderneming; dat wil zeggen, ik kon het zuiveringsproces emotioneel en mentaal niet aan.